Wanneer is het genoeg??

Gebruikersavatar
gonda
Berichten: 14997
Lid geworden op: 02 okt 2002 15:44
Land: Belgie
M/V: V
Contacteer:

Berichtdoor gonda » 21 sep 2007 09:24

Dat vraag ik me dus hier elke dag af.
Sinds een week staat Elvis dus op drie à vier hapjes per dag, de rest wil en kan hij niet. gisteren bijv drie stukjes van 1 cm op 1 cm groot van een sneetje hesp. Maar hij blijft ontzettend veel drinken.
En op het moment schijnt hij geen pijn te hebben, behalve als hij moet braken
We verwachten het ultieme moment op het moment dat hij niet meer zal opstaan.

Gebruikersavatar
Sandra
Berichten: 2201
Lid geworden op: 24 jul 2005 20:13
Land: Nederland
M/V: V
Locatie: Appelscha
Contacteer:

Berichtdoor Sandra » 21 sep 2007 09:38

Ik ben denk ik wat anders ingesteld ik had al eerder gezegd genoeg niet zozeer omdat ik niet zou willen dokteren maar meer omdat ik het zielig vindt dat een dier de ene opleving na de andere krijgt en tussentijds helse pijnen moet doorstaan. Wij mensen weten lang niet altijd hoe de pijngrens van dieren in elkaar zit. Mijn hond laat bijvoorbeeld niet snel zien dat hij erge pijn heeft want dat houdt voor hem in dat hij zwakker in de roedel is en dus minder alert zo denken dieren en dus laat hij zelden zien dat hij pijn heeft. Nu vekeerd mijn hond in goede gezondheid maar jullie hond niet. Houden van is ook leren loslaten. Het hoogtepunt is geweest als ik het zo lees en hoe graag ze misschien ook zou willen dit is toch eigenlijk niet het leven wat je voor ogen hebt voor je hond?

De beslissing ligt uiteindelijk bij je zelf maar nogmaals houden van is ook leren loslaten onthoud dat aub goed want jij kan het vreselijk erg vinden dat je hond ziek is en er alles aan willen doen maar je hond kan daar anders over denken en voelen alleen ze kunnen jammergenoeg niet praten.

Sterkte en wijsheid toegewenst en een knuffel voor de hond!

Gebruikersavatar
Madelief
Berichten: 412
Lid geworden op: 30 mar 2007 14:43
Land:
M/V: V
Locatie: Utrecht

Berichtdoor Madelief » 21 sep 2007 11:11

Jeetje wat een lieve reacties allemaal.

Ik voel me erg gesteund. Jullie zeggen zoveel waarheden. Jan, je hebt gelijk, ik zit nog erg met "wat als", alhoewel het gelukkig langzaam minder wordt. Ik heb altijd mijn uiterste best gedaan om haar leven zo goed en rijk en pijnloos mogelijk te maken. Misschien moet ik daar vrede mee hebben.

Monique, wat een moeilijke tijd moeten jullie ook gehad hebben. En zo snel! Ik had wel begrepen dat hij ziek was, maar dat hij al heengegaan is heb ik gemist. Ik vind het heel mooi klinken en ik denk inderdaad dat jullie lieve Joe heeft aangegeven dat het genoeg was. Ik zie pijn in haar ogen, en een vragende blik, maar het licht is nog niet uit. Het is echt moeilijk. Flatcoateds zijn inderdaad keihard, althans dat was ook de onze. Een vergelijkbaar verhaal. Een grote tumor in haar lies, en op een dag werd de tumor rood en ging ze op de koude tegels liggen....toen was het duidelijk (wij vonden het achteraf wel een beetje te laat, maar ze liep toen al heel lang met die tumor rond).

Mijn lieverd trekt zich nog niet terug. Ze wil graag bij me zijn. erbij zin, wat er ook gaande is. Ze kijkt me aan met een blik van, komt wel goed he vrouwtje. Vanmorgen was ze heel erg vrolijk (etenstijd). Verder ligt ze nu maar wat, maar vandaag moeten we ook heel kalm blijven, want ze krijgt dus geen medicatie meer. Elke keer als ik langs haar loop gaat ze kwispelen en bedelen om geaaid te worden. Dan rolt ze een beetje op haar rug (raar hoor) en biedt me haar borst en buikje aan, hihi.


Sandra, ook jij hebt gelijk. Leren loslaten is heel erg moeilijk. Toch denk ik dat ik nog niet te laat ben hoor. Jullie zouden haar moeten zien. Het is echt een hartenbreekster, zelfs doorgewinterde honden-dislikers heeft ze om gekregen!

Dat komt omdat ze zo vreselijk bijdehand is, en slim en enthousiast en vrolijk. En gelukkig is ze zelfs met de pijn die ik inderdaad al een paar maanden dagelijks in haar ogen kan zien nog heel erg vrolijk geweest,
Ze kan joelen als de beste en ondanks die kapotte rug stuitert ze in het rond als er visite komt! Dat is dus ook erg lastig, want die bikkel maakt haar rug er daarmee niet beter op natuurlijk. Nadat we gestopt waren met de Metacam ging het echt veel beter. Dat was wel echt de naarste periode....die depressie en pijn...ze is nu geestelijk veel beter!
Ze genoot weer van boswandelingen, ze wilde weer het park in en als ze de kans krijgt zoekt ze een stok (die we natuurlijk niet gaan gooien...). Als ze heel blij is, pakt ze een van haar piepspeeltjes en gaat liggen/lopen piepen. Als ik dan meepiep doet ze het na! (piep: piep, piep piep: piep piep) erg schattig! Ze heeft ook gevoel voor humor, dus ik kan haar goed plagen, errug grappig.

Ze is zo slim dat ik haar letterlijk vragen kan stellen. Ik vraag dan wat ze wil en vraag een alternatief. Als ze niet wil, dan blijft ze me rustig aankijken, kwispelt vaag. Als ze wel wil dan gaat ze stuiteren, of blaffen, of harder kwispelen. Heb ik het niet goed, maar wil ze wel echt iets...dan kijkt ze me doordringend en "luid kwispelend" aan en dwingt me tot meer vragen stellen. Vaak wil ze bijvoorbeeld gewoon eten, of wat lekkers. Haha, gelukkig snapt ze het ook als ik de wens begrepen heb, en ik vervolgens NEE zeg. Dan druipt ze teleurgesteld af, haha. Maar het kan gaan om wandelen, knuffelen, water drinken, naar buiten, in de voortuin, in de achtertuin, spelen, plasje doen, poepie doen, hoekje, overgeven, op de bank (mag bijna nooit) etc. Als ze buiten ligt en naar binnen wil weet ze dat ze niet meer aan de deuren mag krabben, maar "luid" moet. (kort blafje). In het park hebben we hondentoilets, en ik hoef nooit iets te zeggen , ze loopt desnoods om, maar gaat keurig daar heen. In het bos of elders vraagt ze eerst waar ze een poep mag doen, haha. Kortom, wij begrijpen elkaar heel goed. Als ik niet uitkijk manipuleert ze me waar ik bijsta! (expres iets fout doen bij het aanleren, zodat ze een koekje krijgt als ze het corrigeert) Ik ben wel duidelijk en behoorlijk streng (of consequent, hoe je het noemt en dat is bij haar ook heel erg nodig)

En ondanks dat een zo goede band betekent dat ik erg aan haar gehecht ben, denk ik ook dat ik haar goed genoeg ken om te weten dat ze nog niet klaar is hier. Dat is ook waarom ik soms bang ben dat ik haar iets ontzeggen zal als ik haar niet laat opereren. Maar soms is wilskracht alleen niet voldoende om een mooi leven te hebben, dat besef ik.

Nu kijkt ze even niet naar haar speeltje, maar ze is dolblij als "opa" komt en als ze mee mag in zijn auto, haar grootste hobby, aangeduid met luid "woe woe woe!" is ze zielsgelukkig. We zeggen wel eens...laten we maar gewoon "doorrijden", we zien wel waar we uitkomen. Dan ligt ze languit op de bank, of ze zit rechtop en hangt haar koppie over de leuning om naar buiten te staren.

Ik snap wat je bedoelt met oplevingen en helse pijnen. Maar ik denk dat ze toch heel graag wil. Hoe het nu is weet ik nog niet. Ze vindt de reiki dus heerlijk, en we zullen even moeten zien. Maar ik word wel steeds sterker in mn idee haar geen grote risicovolle operatie meer aan te doen.
er kan vanalles foutgaan, en dan is het einde ook nog eens heel naar, 4 dagen weg van huis in zo'n kooi en de angst en pijn.

Ik hoop dat ik de juiste beslissing nemen zal. Ik heb haar de laatste dagen al gevraagd of ze misschien niet meer wilde. Ik lees eigenlijk alleen maar: help me nou, niet zozeer, help me nu maar gaan. En voorderest straalt ze heel veel iefde uit. Heel gek. Heel dromerig kijkt ze. Misschien neemt zij ook al langzaam afscheid, of vertelt ze mij juist dat het allemaal wel goed is. Vroeger keek ze me nooit recht aan, zoals het hoort, want dat is natuurlijk eigenlijk heel dominant (een paar rassen daargelaten).

Omdat de cortico's vorige keer zo enorm hielpen wil ik dit echt nog proberen, al was het gewoon om haar een tijdje pijnvrij te kunnen laten zijn! Maar als er niet meer kracht op die achterhand terugkomt dan weet ik wel genoeg. Als het aanslaat, als ze dan weer geniet van meer dan aandacht alleen, en weer het bos in kan, dan denk ik dat we iets goeds bereikt hebben. Maar die operatie, dat doen we denk ik maar niet meer. Dat gaat denk ik toch te ver.

Ik snap zo goed wat je bedoelt Sandra. Ik vraag me juist dát al maanden af.....is dit wel voldoende? Is dit nou leven? Ik denk dat het feit dat ze zichzelf regelmatig voorbijdendert dwars door de pijn heen wel aangeeft dat ze nog wil, maar ook dat ze gewoon heel graag wil rennen en dollen. En dat kan vaak niet. Dus ligt ze eigenlijk de hele dag in huis, op de wandelingen na. zich te vervelen (denk ik). Ze vond (of all things!!) behendigheid héél erg leuk, maar dat heeft nooit gekund. We doen vaak zoekspelletjes in huis, dat vindt ze super en ik leer haar af en toe wat nieuws, om de geest soepel te houden zeg maar.

Maar als ze dan weer opknapt, en opeens door het park rent, of aangeeft dat ze langs de rivier wil lopen, of een groter rondje in het bos wil, of opeens weer speelt of zomaar in huis een bal tegen mn dij komt duwen, dan weet ik dat ze nog levenslust heeft, en ik hoop voor haar dat nog weer even terug te krijgen. Vorige week was ze nog zo vrolijk, mijn bikkel, ondanks de pijn die er ook dan echt wel is. Nu heeft ze het even moeilijk, maar ik wil wel nog proberen of ik haar kan helpen.

Jeetje Gonda, dat klinkt wel heel erg nu. Ik leef intens met je mee. Als hij geen pijn heeft is het misschien nog dragelijk, al vermoed ik dat hij zich wel heel ziek voelt. Zorg wel dat je een DA hebt die paraat staat, want als hij niet meer opstaat zal het snel gaan, en niet prettig zijn. Nierfalen is heel erg naar voor de hond. Ik denk dat je zelf het beste voelt wanneer het tijd is. Gek he, dat ik dat nu zeg, terwijl zelf ook zo worstel. Misschien moet ik er maar op vertrouwen dat ik het inderdaad weet. Nogmaals heel erg veel sterkte en geef den Elvis maar een stevige knuffel.

Heike, bedankt voor je lieve woorden. Ik weet dat je in een heel moeilijke periode zit en waardeer het heel erg dat je tijd en energie vindt een reactie te geven! Ik hoop dat je gelijk hebt. Ik heb nu het idee dat zij graag geholpen wil worden, in positieve zin, maar ik zal blijven kijken en vragen. Wat heerlijk dat jouw hondje het zo goed doet!

Ik ben erg ontroerd door al jullie lieve reacties en heb ze met tranen in mn ogen zitten lezen. Als inderdaad niets meer lijkt te helpen (op de operatie na, maar die laten we verder denk ik maar buiten beschouwing) op korte termijn zal ik haar laten gaan.

Nu is ze heel kalm en rustig, alsof ze weet dat we wachten op morgen, als de kuur begint. Ook bijzonder, naast de reactie op Reiki trouwens, is dat ze heel erg graag naar die orthomanueel dierenarts wilde, ze had het al door toen w e het dorp binnenreden en rende bijna naar binnen, en stond heel ontspannen te wachten op het rechtzetten. dat deed heel erg veel pijn, maar direct stond ze daarna te kwispelen.

Ze zijn zo stom niet he, die dieren van ons. Zij kennen geen maatschappelijke meningen, afwegingen etc. Zij voelen gewoon aan wat goed en wat slecht voor ze is, ondergaan het en kennen geen placebo-effect. De Reiki-vriend voelde gister ook dat er iets anders was. Wat dat kon hij niet aangeven, het was nog minstens zo intens, maar van een ander soort frequentie.

Misschien moet ik, als de kuur aanslaat, eens Reiki leren, dan kan ik haar zelf een paar keer per dag reiki geven!

Nogmaals bedankt voor alle steun en adviezen, ik ga mn best doen de juiste keuze te maken, en zal laten weten hoe mn monsterbol (zesduizend koosnamen ;)) er aan toe is.

Jeetje wat een lang verhaal....sorry!


Madelief

Gebruikersavatar
gonda
Berichten: 14997
Lid geworden op: 02 okt 2002 15:44
Land: Belgie
M/V: V
Contacteer:

Berichtdoor gonda » 21 sep 2007 12:49

Madelief, je moet geen sorry zeggen omdat het een lang verhaal is.
Heel dikwijls helpt schrijven om voor jezelf een balans te maken, en ook om verdriet te verwerken.
Jij ook goede moed, geniet van haar zo lang het kan
Onze veearts is gisteren nog hier geweest, ze geeft een schatting van twee à drie weken, dus we gaan verder, vooral verder zoeken naar die drie hapjes die hij misschien nog wilt hebben,

Gebruikersavatar
Heike
Berichten: 2146
Lid geworden op: 28 jul 2005 21:39
Land:
M/V: V
Locatie: Limburg
Contacteer:

Berichtdoor Heike » 21 sep 2007 14:06

Madelief,

Ook ik heb dat gevoel wel eens, dat ik anderen misschien verveel met mijn verhaal, maar toch lucht het ook op om het eens neer te kunnen schrijven. Jouw woorden lezen heel makkelijk, zo vloeiend geschreven met zovéél gevoel, ik voel me meteen deelgenoot.

Door te lezen hoe je alles ervaart, hoe je merkt dat je lieverd nog niet klaar is in dit leven, doet me sterk vermoeden dat je zelf zal weten als het moment gekomen is. Als dat moment mocht aanbreken, hopelijk niet sneller als je verwacht, dan wens ik je veel kracht. Voor nu, geniet nog van mekaar, van de zon en wat iedere dag jullie te bieden heeft (ondanks de pijn!).

Gebruikersavatar
Madelief
Berichten: 412
Lid geworden op: 30 mar 2007 14:43
Land:
M/V: V
Locatie: Utrecht

Re: Wanneer is het genoeg??

Berichtdoor Madelief » 25 aug 2015 17:17

Jeetje...opeens vind ik dit topic terug. Wat was het toen moeilijk.
Geen idee of iemand het zich nog herinnerd want het is erg lang geleden. Ik kan het niet laten toch nog te reageren.

Maar het was nog niet genoeg. Ik heb haar destijds nog niet laten gaan. Ik ben inderdaad cortico's gaan geven en wat knapte ze daarvan op!! Wat een Bikkel :ilove:
In die periode (rond pasen 2007) kon ze plots niet meer alleen zijn en was ze opeens doodsbang van de buren. Wat er gebeurd is zal ik nooit weten, maar ze kon niet meer alleen zijn en begon in paniek te raken. Ik merkte dat ze met een leenhond erbij wél alleen kon zijn, dus ging ik denken aan een tweede.
Ik wilde zelf graag een beauceron, maar dat leek me zo lomp voor haar oude lijfje dat ik een medium herdertje had gereserveerd. Tot ik in het park tegen twee beaucerons aanliep en ik merkte hoezeer ik graag een beauceron wilde. Ik heb het herdertje afgezegd.
Pupje heb ik van dag 1 geleerd dat ze niet nooit en never tegen mijn Bonha aan mocht springen en dat leerde ze wonderwel :duimop: . En omdat het pupje om de duvel niet bang was was ze met 4 maandjes al de steun die ik zocht.

In 2011 zijn we verhuisd en met een diepe zucht ontspande ze. Toen al 11 besloot ze opeens zelf om de lange middagwandeling maar thuis te blijven. Ze voelde zich prettig in huis. Tot op het laatst heeft ze genoten van het leven. Kon ook tot op bijna het allerlaatste moment met gemak een uur, anderhalf uur mee wandelen.

Al heeft ze nooit meer zonder medicatie gekund en had ze ook nog wel eens een korte terugval. Ik heb haar in februari 2013 moeten laten gaan aan de gevolgen van een grote tumor aan haar hart...Bijna of al 13 jaar oud. Mijn allerliefste Bonhaatje.

Wat ben ik blij dat ik die medicatie nog heb geprobeerd! Wat een intens vrolijk lief dapper en ontwapenend levenslustig meisje was ze.
11 jaar
Afbeelding

Afbeelding

ruim 12
Afbeelding

Paar daagjes voor haar overlijden.
Afbeelding

De allerlaatste wandeling...voordat de dierenarts kwam...
Ze werd steeds benauwder en zou uiteindelijk gaan stikken door het vocht (om het hart)...dat moest ik haar besparen.
Afbeelding

Afbeelding

Wat zit mijn lieve wolbaaltje diep in mij verankerd.

Gebruikersavatar
kiekenboerinneke
Berichten: 9901
Lid geworden op: 14 jun 2010 20:13
Land: belgie
M/V: V
Locatie: Antwerpse Kempen
Contacteer:

Re: Wanneer is het genoeg??

Berichtdoor kiekenboerinneke » 26 aug 2015 15:07

:aai: Madelief... Het kan diep zitten he, met zo'n beestje...
Ik heb iets soortgelijks meegemaakt. Ook lang getwijfeld maar uiteindelijk ook niet opgegeven, en mijn hond heeft ook nog bijna 6 jaar - gezond en bijna zonder medicatie - geleefd nadat hij opgegeven werd door een verlamming in zijn ruggengraat.
Het is inmiddels bijna 4 jaar geleden dat ik van onze Tyson afscheid heb genomen. Hij heeft gelukkig zelf de beslissing genomen om te gaan, hoewel ik al 5 dagen aan het twijfelen was om hem te laten inslapen. Hij liep met zijn snoetje over de grond, was futloos en hij voelde aan dat hij een last aan't worden was. Ik liep er al een jaar met de dweil achter omdat ie niet meer zo zindelijk was - één van de gevolgen van de vorige verlamming -, maar omdat hij nog z'n kopje flink omhoog hield en nog wilde leven liet ik hem doen. De extra kuis nam ik er toen graag bij. ( Ook al was het midden in de nacht, hij sliep bij ons op de kamer tijdens zijn laatste maanden )
Hij is drie keer bijna volledig verlamd geweest. Twee keer erdoor gekomen en volledig terug hersteld. Toen we na de tweede keer een rolstoel wilde laten maken ( zijn achterste pootjes wilden niet meer mee, de voorste daarentegen nog wel :-) ) was de maker ( gelukkig ) op vakantie en moesten we een maand wachten. Na een maand revalidatie was de rolstoel niet meer nodig, Tyson liep terug, rende terug, sprong terug op eigen kracht!
Mijn vorige dierenarts had hem enkele weken daarvoor al opgegeven, het was de tweede maal dat hij bijna volledig verlamd was en hij was tenslotte toen al bijna 12 ( al oud voor een pitbull ) maar na een tweede opinie en een spuit cortisonen in zijn ruggengraat was hij weer "als nieuw".
Hij heeft nog twee mooie jaren gehad, onze Tyson, en is in mijn bijzijn gestorven, op de gezegende leeftijd van 14 jaar en 3 maanden, bijna exact 14 jaar nadat wij hem in huis hebben gehaald als klein bolletje pup met een koppie haast even groot als zijn lijfje. :ilove:
Inmiddels heb ik al bijna 2 jaar een nieuwe hond, Am Staffje Nelson, maar Tyson is nog lang niet vergeten, en hij wordt bij ons nog vaak gemist.
De urn met zijn as staat bij ons op de kast, zo moet ik hem niet "achterlaten" en kan hij met ons meeverhuizen of ergens mee naar toe, net zoals toen hij nog leefde.
Je hebt nog 6 lang plezier gehad van Bonha, Madelief... Ondanks je twijfels heb je toch doorgezet. Bonha heeft een mooie leeftijd bereikt, en haar liefde en herinnering kan nooit vervangen worden door een ander.
Tijd heelt alle wonden, zeggen ze. Hoewel ik toch nog vaak aan Tyson denk en er zelfs nog van treur, weet ik dat hij "ergens" op mij wacht en dat ik hem terugzie als mijn eigen tijd gekomen is, samen met mijn andere - al heengegane - huisdieren.

Gebruikersavatar
Madelief
Berichten: 412
Lid geworden op: 30 mar 2007 14:43
Land:
M/V: V
Locatie: Utrecht

Re: Wanneer is het genoeg??

Berichtdoor Madelief » 04 sep 2015 15:08

Dank je wel voor je lieve reactie en het delen van jouw persoonlijke verhaal Kiekenboerinneke. Wat fijn dat ook Tyson nog een zoveel mooie jaren heeft gehad. Want wat een heftige tijd moet dat zijn geweest ten tijde van de verlamming. Tussen hoop en vrees. Heel bijzonder dat hij zó goed is opgeknapt nog. Soms is het dus gewoon toch echt nog niet genoeg, al zou ik heel goed begrijpen dat jij of ik er voor hadden gekozen ze toch te laten gaan... Op dat moment kun je niet in de toekomst kijken en zie je alleen een dierbaar maatje lijden.

Je hebt gelijk, ze verdwijnen nooit echt, zijn niet vervangbaar. Toch ben ik absoluut dol op mijn huidige lieve meisje die alweer 7,5 is. De tijd vliegt maar ik hoop dat ook zei nog heel lang bij me blijft.
Misschien blijft Bonha altijd wel extra speciaal. Ze was mijn eerste eigen hond. Ik koester de herinneringen en ben blij dat ik zoveel foto's en enkele filmpjes heb gemaakt waar zij op staat.
Voor altijd in mijn hart.

Gebruikersavatar
kiekenboerinneke
Berichten: 9901
Lid geworden op: 14 jun 2010 20:13
Land: belgie
M/V: V
Locatie: Antwerpse Kempen
Contacteer:

Re: Wanneer is het genoeg??

Berichtdoor kiekenboerinneke » 04 sep 2015 22:11

Idem, Madelief. :bloem:


Terug naar “Honden”



Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 5 gasten