Ja, het was altijd wel leefbaar. Maar haar kop was wel helemaal kaal gepikt.
In het begin trad hij haar ook niet, dat deed hij erna dan wel. Dus dat wees ook wel op verbetering. Maar echt ideaal werd het niet nee. Maar ik had me misrekend, ze hebben maar 2 jaar samen geleefd.
Het eerste halfjaar ging nog redelijk, toen werd het erg, dan een paar maand apart gehouden dus, dan een paar maand goed en dan dus weer een klein jaar dat het weer minder was. In de winter ging het altijd wat beter.
Gaf wel onrust dat de haan zo fel op haar reageerde. Ik denk dat zij daardoor net feller op de andere hennen deed en dat was voor de haan dan weer reden om haar weer op haar kop te geven.
Nu zit haar (ale hun beiden dus) zoon erbij en is het veel rustiger. Op stok gaan was vroeger een paar uur gerommel en veel lawaai en gepik en over en onder elkaar kruipen (om de pikken te ontwijken) en elkaar van de stok af duwen, al dan niet bewust.
Dat is nu volledig weg...
Dus blijkbaar zat de haan daar veel voor tussen.
Was het toch de juiste keuze om 1 van beide weg te doen...
Al is deze hen nu wel een echte bitch bij het eten. Ze is de enige legkip he (Australorp) . En ofwel heb ik gewoon altijd pech met m'n leghennen ofwel zijn dat gewoon bitchen naar de sierhennetjes. Soms neemt ze de zilverpatrijs cochin kriel zo bij haar nek vast en gaat ermee schudden zoals een hond aan een trektouw. Zonder lossen hé. Echt eng vind ik dat. En deze haan doet dan niets...
Gelukkig is de kleine er nog niet gewond van geraakt maar als de hen dat blijft doen, vrees ik dat ze ook in de pot gaat eindigen.
Ze is nu 3 jaar en het leggen loopt ook al serieus terug, en dat is tenslotte de reden dat ik haar erbij heb. Als ik nog eens legkippen wil, laat ik eieren uitbroeden, zien of dat beter gaat qua overeenkomen met de kleine hennetjes.