Waarom? nu met foto's (kan schokkend zijn)
Geplaatst: 13 jun 2009 23:28
Ik weet het. Dit onderwerp hoort hier niet thuis, maar als ik het onder bio-industrie plaats dan wordt het toch niet gelezen. En het gaat ook niet eens over een kip, maar over een kalkoen!
Ik kan het wel uitschreeuwen: Hoe laag kan een mens zinken om dit een dier aan te doen. En waarom komt dit nu op mijn pad? Ik heb er geen woorden voor en dat blijkt wel want ik weet gewoon niet hoe ik moet beginnen.
Vanmiddag op weg naar de supermarkt lag er langs de weg iets wits in de berm. Toen we er voorbij reden zag ik uiteindelijke een kop uit het gras steken. Het was een kalkoen. 'Stop!', riep ik tegen Nigel, 'daar ligt een kalkoen naast de weg.'
Bij de eerstvolgende kruising heeft hij kunnen zwaaien. Het beestje lag te hijgen van de hitte, want het was hier erg warm vandaag. Toen ik het oppakte aan z'n vleugels, bungelde z'n poot onder z'n zware lijfje. En ik voelde ook iets nattigs op z'n buik. Met de kalkoen op m'n schoot zat ik op de achterbank en we gingen rechtsomkeerds naar huis. Onderweg merkte ik al dat er beestjes begonnen te krioelen langs m'n benen. Dit beestje zat onder de mijt.
Het was overduidelijk. Dit was een kalkoen uit de bio-industrie. Bij het inladen van de containers was dit beest buiten de container terecht gekomen en al bungelend aan z'n poot de vrachtwagen ingetild. Kun je je dat voorstellen? Onderweg naar de slachterij heeft hij zo een tijdje gebungeld en heeft hij zich uiteindelijk losgewurmd en is hij langs de weg terechtgekomen.
Daar sta je dan. Wat te doen met een kalkoen, op een zaterdagmiddag als alle dierenartsen vrij zijn. Terwijl ik het arme beestje, dat omging van de dorst wat water gaf, is Nigel gaan bellen. Via de dierenbescherming kregen we contact met de dienstdoende dierenarts. We konden meteen komen en ze zouden alles kunnen doen wat nodig was.
We waren tot van alles bereid en we hadden er veel voor over. 'We moeten het zeker een kans geven', zei Nigel nog. ' Dat hij het zo ver heeft geschopt, dat hij uit die vrachtwagen heeft kunnen vluchten om zich de slacht te besparen is al heel wat.'
Maar het heeft niet mogen baten. Toen hij/zij uiteindelijk op de behandeltafel lag bleek niet alleen z'n poot te zijn gebroken. Maar z'n hele buik lag open en erger nog. Dit beestje heeft daar al een paar dagen liggen creperen, in de hitte, zonder water. De open wond op z'n buik was dood en zwart en wemelde van de vliegeneieren.
Er zat niets anders op dit arme beest zo snel mogelijk te verlossen van z'n pijn. Dat is dus ook meteen gebeurd. Onder flinke verdoving (de da gaf hem een verdoving voor een 30 kilogram wegende hond en zelfs daarmee was het beestje nog niet helemaal weg) is hij rustig ingeslapen.
Ik ben er nog kapot van. Hoofdschuddend en met tranen in m'n ogen schrijf ik dit allemaal op. Gelijk toen we thuis waren ben ik onder de douche gaan staan. Ik moest het allemaal even van me af laten stromen. Echter, de geur van het beestje laat me niet los: het zoete mestgeurtje dat iedereen wel kent die kippen heeft als hij het hok voor een tijdje niet heeft schoongemaakt. Het is overbodig te zeggen dat het beest niet veel veren had. Maar wat ik niet snel zal kunnen vergeten zijn z'n ogen. Die bange blik van een dier in nood. Die blik sprak boekdelen.
En om het allemaal in z'n perspectief te plaatsen. Het is een wereld van verschil zoals wij (en ik incluis) ons zorgen maken om onze eigen kipjes als ze iets hebben. Maar de realiteit is dat er ondertussen miljoenen dieren creperen en bezwijken ten koste van dat stukje vlees op ons bord.
Ik kan het wel uitschreeuwen: Hoe laag kan een mens zinken om dit een dier aan te doen. En waarom komt dit nu op mijn pad? Ik heb er geen woorden voor en dat blijkt wel want ik weet gewoon niet hoe ik moet beginnen.
Vanmiddag op weg naar de supermarkt lag er langs de weg iets wits in de berm. Toen we er voorbij reden zag ik uiteindelijke een kop uit het gras steken. Het was een kalkoen. 'Stop!', riep ik tegen Nigel, 'daar ligt een kalkoen naast de weg.'
Bij de eerstvolgende kruising heeft hij kunnen zwaaien. Het beestje lag te hijgen van de hitte, want het was hier erg warm vandaag. Toen ik het oppakte aan z'n vleugels, bungelde z'n poot onder z'n zware lijfje. En ik voelde ook iets nattigs op z'n buik. Met de kalkoen op m'n schoot zat ik op de achterbank en we gingen rechtsomkeerds naar huis. Onderweg merkte ik al dat er beestjes begonnen te krioelen langs m'n benen. Dit beestje zat onder de mijt.
Het was overduidelijk. Dit was een kalkoen uit de bio-industrie. Bij het inladen van de containers was dit beest buiten de container terecht gekomen en al bungelend aan z'n poot de vrachtwagen ingetild. Kun je je dat voorstellen? Onderweg naar de slachterij heeft hij zo een tijdje gebungeld en heeft hij zich uiteindelijk losgewurmd en is hij langs de weg terechtgekomen.
Daar sta je dan. Wat te doen met een kalkoen, op een zaterdagmiddag als alle dierenartsen vrij zijn. Terwijl ik het arme beestje, dat omging van de dorst wat water gaf, is Nigel gaan bellen. Via de dierenbescherming kregen we contact met de dienstdoende dierenarts. We konden meteen komen en ze zouden alles kunnen doen wat nodig was.
We waren tot van alles bereid en we hadden er veel voor over. 'We moeten het zeker een kans geven', zei Nigel nog. ' Dat hij het zo ver heeft geschopt, dat hij uit die vrachtwagen heeft kunnen vluchten om zich de slacht te besparen is al heel wat.'
Maar het heeft niet mogen baten. Toen hij/zij uiteindelijk op de behandeltafel lag bleek niet alleen z'n poot te zijn gebroken. Maar z'n hele buik lag open en erger nog. Dit beestje heeft daar al een paar dagen liggen creperen, in de hitte, zonder water. De open wond op z'n buik was dood en zwart en wemelde van de vliegeneieren.
Er zat niets anders op dit arme beest zo snel mogelijk te verlossen van z'n pijn. Dat is dus ook meteen gebeurd. Onder flinke verdoving (de da gaf hem een verdoving voor een 30 kilogram wegende hond en zelfs daarmee was het beestje nog niet helemaal weg) is hij rustig ingeslapen.
Ik ben er nog kapot van. Hoofdschuddend en met tranen in m'n ogen schrijf ik dit allemaal op. Gelijk toen we thuis waren ben ik onder de douche gaan staan. Ik moest het allemaal even van me af laten stromen. Echter, de geur van het beestje laat me niet los: het zoete mestgeurtje dat iedereen wel kent die kippen heeft als hij het hok voor een tijdje niet heeft schoongemaakt. Het is overbodig te zeggen dat het beest niet veel veren had. Maar wat ik niet snel zal kunnen vergeten zijn z'n ogen. Die bange blik van een dier in nood. Die blik sprak boekdelen.
En om het allemaal in z'n perspectief te plaatsen. Het is een wereld van verschil zoals wij (en ik incluis) ons zorgen maken om onze eigen kipjes als ze iets hebben. Maar de realiteit is dat er ondertussen miljoenen dieren creperen en bezwijken ten koste van dat stukje vlees op ons bord.